سفارش تبلیغ
صبا ویژن
[ و به یکى از کسانى که بدو سخنى گفته بود و از مقدار وى بزرگتر مى‏نمود فرمود : ] پر نیاورده پریدى و در خردسالى بانگ در کشیدى . [ و شکیر ، نخست پرهاست که بر پرنده روید ، پیش از آنکه نیرومند و استوار شود ، و سقب شتر خردسال است و شتر بانگ بر نیاورد مگر آنگاه که فحل گردد . ] [نهج البلاغه]
لوگوی وبلاگ
 

نویسندگان وبلاگ -گروهی
علی بیدار(68)
لینک دلخواه نویسنده

آمار و اطلاعات

بازدید امروز :188
بازدید دیروز :159
کل بازدید :189392
تعداد کل یاداشته ها : 92
103/9/7
1:11 ع
مشخصات مدیروبلاگ
 
حسن ساعی[17]

خبر مایه
لوگوی دوستان
 

*سیدحسین قوامی

«ابتذال در سینمای ایران»، نام مجموعه‌ایست که برای سی‌دی‌فروشان دوره‌گرد «نان» و برای مخالفان سینما «نام» در پی داشته است. اما معمولا با تکذیب اهالی سینما مواجه شده و همواره از آن برائت جسته‌اند. تا اینکه سیمرغ‌های جشنواره بیست و هفتم فجر خبر آوردند، خبری در راه است!

امسال در روزهای آغازین جشنواره بین المللی فیلم فجر، دو فیلم از دو کارگردان شناخته شده به نمایش درآمد که به فریاد و «داد»ی شباهت داشت که بر بی‌داد ناهنجاری‌های فرهنگی کشیده می‌شد.
 بهرام بیضایی و تهمینه میلانی در دو فیلم مجزا به یک موضوع پرداختند و در یک عملیات شبه انتحاری! بر حواشی پرهیاهو و چارچوب غیر اخلاقی و بی‌فرهنگی حاکم بر اوضاع فرهنگی کشور، طغیان کردند و فریادی به بلندی فیلم‌های «وقتی همه خوابند» و «سوپراستار» کشیدند.

در این فیلم‌ها حاشیه‌های پررنگ‌تر از متن و نگاه ماتریالیستی حاکم بر مناسبات انسانی به چالش کشیده شده و گویا کارگردانانش رو به پروتستانتیزم فرهنگی آورده و مشی اصلاح از درون را پیش گرفته‌اند.

گویا دیگر صحبت از گروه‌های فشار، متحجران، تنگ‌نظران و بدخواهان نیست و این‌بار سینما علیه سینما شورش کرده و فیلم‌هایی ساخته شده که هنگام بیرون آمدن از سالن، می‌توان زمزمه‌های تماشاگران را شنید که می‌گویند: «اینقدر آش شور شده که خودشان هم به اعتراض درآمده‌اند»

«وقتی همه خوابند»، سینماگران را به بیداری دعوت می‌کند تا مگر کابوس حاکمیت پول بر سینما و صورت زیبا بر سیرت نیکو، رنگ ببازد و از بین برود.
بهرام بیضایی از جنس سینماست و سن و سالش، شانه به شانه‌ی عمر سینمای معاصر ایران می‌زند و چیزی کم از آن ندارد.

این کارگردان موی سپید پس از 8 سال سکوت، اکنون به فریاد آمده و از تهیه کنندگانی می‌گوید که برای سود بیشتر به چشم و ابروهای زیباتر می‌پردازند و برای درآمد کلان‌تر داستان‌های آبکی را می‌گزینند.

تهمینه میلانی نیز در رثای اخلاقیات «سوپراستار»ها سوگنامه می‌نویسد و از عرق و ورق و زرورق‌های استفاده شده می‌گوید و به وضوح در نشست خبری فیلمش یادآور می‌شود که: «خیلی از آدم‌هایی که معروفند، مهم نیستند؛ بلکه فقط معروفند»

البته هیچگاه نمی‌توان و نباید تر و خشک را با هم سوزاند. همواره در هر جامعه و هر قشری خوب و بدی وجود دارد که برآیند تصویر آن صنف را تشکیل می‌دهد.

 بنابراین نه می‌توان نافی مطلق اخلاق در جایی شد و نه مدافع سرسخت آن. به قول یک نویسنده‌ی غربی، ما که ندانستیم گوره خر بدنش سفید است و راه راه سیاه دارد، یا سیاه است و راه راه سفید دارد؟!


منبع: http://www.asriran.com/fa/pages/?cid=64167